Naar Saint-Jean-Pied-de-Port, eindpunt van de Via Podiensis - dag 8
Dag 8 - Aire-sur-l’Adour - Arzacq-Arraziguet (zaterdag 5 oktober 2024)
34km
stijging 485m - daling 330m - hoogste punt 235m - laagste punt 78m
Logistieke impressie van een warme,slopende Caminodag.
Als ouderdomsdeken van de groep krijg ik de eer en het genoegen om het relaas van de langste en wellicht de pittigste stapdag te verslaan.
Na het ontbijt, waar spek en eieren spijtig genoeg NIET op de kaart staan, stappen onze pelgrims gezwind het éérste stadje van de Landes binnen. Het ontwakende zonnetje probeert de gezwinde stappers moeizaam op te
warmen. De bewoners van Aire sur l’Adour zitten al massaal aan hun traditionele koffie met de obligate croissant! Bizarre vaststelling de overgrote meerderheid zijn vandaag, zaterdag zijn op, enkele uitzonderingen na, van het mannelijke geslacht.
Het waarom ligt enkele hectometers hoger, samen met mijn aspirant- begeleider in opleiding, trekken wij naar de imposante markthal waar een drukte van jewelste heerst. Een waaier van geuren, kleuren en aroma’s krijgt ons in zijn greep en leidt ons van het ene winkeltje naar het andere. Een rollercoaster van kleuren en
geuren neemt ons op sleeptouw en gidst ons door de gigantische hal. Een indrukwekkende bedrijvigheid, een gigantisch contrast in vergelijking met het langzaam ontwakende stadje.
Gezien de moeilijkheidsgraad en het grillige stijgen en dalen van deze tocht, besluiten we om een joekel van een lokale specialiteit aan te kopen voor onze stappers. Onze keuze valt op een ‘Clafoutis met pruimen’ dewelke opgewaardeerd wordt met een flinke dosis Armagnac die over taart verneveld word. Een culinaire verrassing en tegelijk een powerboost van suikers voor de eerste pauzestop na 13,5 km, halverwege Matilas en Cordonnier, die respectievelijk op 176 m. en 186 m. hoogte liggen.
We verlaten Aire en proberen aan te pikken op de GR 65, wat niet altijd evident is met onze Caravelle. Een zestal kilometers buiten de stad, net over de aansluiting met de A 65, krijgen we oogcontact met het opdoemende relief van het Pyreneën-massief, een machtig panorama ontrolt zich voor ons.
Matilas is na 12 km stappen ons eerst geplande bevoorradingspunt. Het is weerom zoeken naar de spreekwoordelijke speld in de hooiberg. Van spelden is er helemaal geen sprake en van hooibergen evenmin! Wat wil je in een streek, die hofleverancier is van foie-gras en andere culinaire geneugten. Hier zwaaien de eindeloze maisvelden de scepter.
We nemen een betere, opvallende stelling in tussen Matilas en Cordonnier amper 10 hoogtemeters verder. Onze lommerrijke standplaats weten de pelgrims telkens weer te waarderen, deze maal is het echter het nec plus ultra, dank zij de ondersteuning van de succulente pruimen-clafoutis. Hoe vinden, organiseren jullie dat telkens weer?, is steevast DE hamvraag. YES we scoren weer!!!
Na deze geslaagde ontvangst vat onze ploeg met nieuwe moed en een flinke suikerboost de tocht aan naar een volgende pauze-stop. Ook wij proberen zo goed als mogelijk de GR65 te volgen, wat niet altijd evident is, de goed bepijlde Camino Podiensis durft af en toe wel eens een verfrissende bosweg induiken waar de VW Caravelle niet in kan!
Omrijden is dan de boodschap en met behulp van de topografische ING-kaarten – 1 : 25.000, of 1cm = 250 m. vallen we terug op onze pootjes en krijgen we terug aansluiting met onze vertrouwde GR.
Op luttele hoogtemeters verder plaatsen we de VW-Van op de strategische plaats in het pittoreske Miramont-Sensacq, de dorpskerk troont hoog verheven boven het dorpje uit, onze gezwind stappende équipe kan niet
naast ons kijken, via een opeenvolging van veldwegels en bospaden leidt de GR hen via de kerk naar de locale bakker, annex bar-bistrot. De enigste handelszaak in het rond. De bedeelde lunchpakketten kennen een kort
bestaan en verdwijnen gretig als sneeuw voor de zon.
Op weg naar Pimbo, de oudste bastide van de Landes, duikt de camino gelukkig snel het bos in, wij rijden in een wijde stijgende boog naar het historische dorp. Die omleiding brengt ons hoger op naar het hoogste
panoramapunt van de regio, een onooglijk dorpje – Lectour - met een ranke kerktoren die ons uitnodigt om tot op de klokkenzolder te klimmen. Daar worden we beloond met magistrale uitzicht op de Chaine des Pyréneés.
ADEMBENEMEND!
Na de moeilijke klim brengt de slingerende afdaling ons naar Pimbo, laatste pauzestop van een snikhete dag. We wachten ons team op aan in een leuke Bar, Salon de thé en épicerie met een aantrekkelijke waaier aan lokale
streekproducten, een palet die zelfs de meest ervaren fijnproevers doet watertanden. Roxette, de uitbaatster blijkt een ‘Nordiste’ te zijn uit Villeneuve d’ Asque. Heimwee naar le Nord? PAS DU TOUT! Eensgezinden begrijpen elkaar feilloos, ook culinair hoogstaande regio’s reiken elkaar de hand, het onooglijke Pimbo in de Landes is verbroedert met Neuweg een even piepklein plaatsje in de wijdse Elzas!
Het Buencamino-opperhoofd vergast het hele team met een dik verdiende portie artisanale coupe ijsroom. Kwestie dat de verhitte stappers de laatste 6,5 km op bedrijfs temperatuur kunnen afleggen. De investering werpt zijn vruchten af en iedereen stapt in een flink tempo Arzacq-Arraziguet, ons eindpunt voor vandaag binnen. Ons rest enkel nog de taak om de pelgrims veilig en voldaan terug naar hotel N’Atura in Aire-sur-l’ Adour te brengen.
Eind goed – Al goed, opdracht volbracht. Tomorrow…..is another day!
- Leslie
