Naar Saint-Jean-Pied-de-Port, eindpunt van de Via Podiensis - dag 7
Dag 7 - Nogaro - Aire-sur-l’Adour (vrijdag 4 oktober 2024)
27,3 km
stijging 220m - daling 260m - hoogste punt 156m - laagste punt 78m
meteo: ochtendmist, na de middag zon en wolken tot 19°
Onze zesde stapdag is over de hele lijn een overgangsdag, van hotel tot departement, landschap, architectuur...tot zelfs weertype.
Na een laatste zoetemond-ontbijt in Condom-Continental nemen we hartelijk afscheid van Véronique, onze charmante en pittige gastvrouw die ons 4 verwendagen lang in de watten én de bubbels legde, de Bas-Armagnac meer dan waardig.
Met enige weemoed brengt de mistige ochtendrit ons na een flink uur terug op het kerkplein van Nogaro waar de tocht van gister eindigde. Ook na de stretch-ronde blijft de kerk om 9u nog dicht: we vertrekken én eindigen die dag voor het eerst zonder stempel of de intussen vertrouwde stille momenten, in de voorheen zo rijkelijk gestrooide, stemmige Romaanse kerkjes; jammer, ook voor de kaarsjes...
Dan maar dapper zo en route: we verlaten de Gers voor een herfstige landing in de Landes. De eindeloos glooiende, groene landschappen met knipoog naar de Vlaamse Ardennen en Heuvelland, de wijdse wijngaarden, holle wegen en statige platanenlanen en dreven ruimen plaats voor een veel vlakker landschap...met minder hoogtemeters: ons stapgemiddelde stijgt daarmee vandaag met een km naar 6,1 km/u.
De flink modderige paden leiden ons vooral door gemengde bossen van geurige zeedennen, kleurende eiken en kastanjebomen, de bodem gul bezaaid met eikels, bolsters en kastanjes. De herfst is uitbundig aanwezig in vlammende kleuren, met schitterende spinnenwebben tussen de verdorde silhouetten van kaardenbollen en bereklauw. De hardnekkige mist bijt de hele ochtend in onze blote kuiten en geeft pas tegen de middag haar belofte van een zonnige dag prijs.
Na een eerste kille tussenstop op een landelijke pelgrim pleisterplek kunnen we eindelijk relax genieten van een zonnige lunchpauze, aan het - gesloten...- kerkje van Lelin-Lapujolle: de naam alleen al. We laten ons een laatste keer verwennen door de surprise-lunchbox met lekkers van Véronique, goed voor álle tanden!
De zon eenmaal door de mist, verwarmt welkom onze stramme spieren voor een zonovergoten tocht door de open vlakte van de Adour. We raken in een soort route 66 kadans met vooral ellenlange kaarsrechte lijnen langs overgroeide oude spoorwegen en tussen hoge maismuren of verdorde zonnebloemvelden, min of meer oogstrijp of maaiklaar. Een maismaaier in actie was dan ook de enige activiteit onderweg in dit zogenaamd eentonige landschap.
Voor de stappende pelgrim een uitstekend terrein om in meditatieve tred zijn weg te gaan...zoals het paard van Willem Vermandere: vol diepe gedachten, wat je van zo’n pelgrim wel degelijk mag verwachten.
Met ons ongewoon kleine groepje is de ruimte voor stappen op eigen ritme en met de eigen gedachten allicht groter, of natuurlijker...naar ieders wens en behoefte; prima timing voor mij na het stressy en ingrijpend gebeuren van een onverwachte verhuis, met eveneens een opdracht en uitdaging van overgang op alle terreinen...
Ons attente transfer-team verraste ons nog in de laatste rechte lijn, en zette ons op 3,5 km van de eindmeet weer met de voetjes op de grond, met een laatste erg welkom zonneterrasje: alvast in the mood voor onze volgende idyllische landingsplek aan de oevers van de Adour... maar dat is voor de volgende blogger!
Pelgrimsgroet,
aan ieder met, vóór en na ons,
- Kristien
